Tak się zaczęło. 8:00 rano, pochmurno. Pogoda nie jest najlepsza na pracę, ale nienajgorsza na wycieczkę. I to nie byle jaką. Z Haugesund do Preikestolen pokonujemy około 200 km. Po drodze obserwujemy z podziwem stan i rozwiązania norweskiej infrastruktury drogowej a także z pewnym rozgoryczeniem tempo, w jakim topnieje ilość koron w naszych portfelach wraz z każdym przejechanym kilometrem. Dwa mosty, dwa tunele pod fiordami
(jeden z nich zagłębiający się na ponad 230 m pod poziom morza), płatne bramki, dwa kolejne promy. Ale widoki, jakie nas czekają, są warte tych pieniędzy. Turysta „niskobudżetowy” za kwotę wydaną na tę wycieczkę przeżyłby parę dni w Argentynie. W argentyńskim dostatku. No ale póki co jesteśmy w przecywilizowanej Norwegii.
Dojeżdżamy na miejsce. Przed nami spacer pod górę, około 4km. Podobno dwie godziny w jedną stronę. Zazwyczaj z politowaniem patrzymy w górach na turystów zasuwających po szlaku w mocno nieodpowiednim obuwiu. Dziś i my jesteśmy bombardowani takimi spojrzeniami i komentarzami dotyczącymi naszych butów (jeden nawet udało się usłyszeć po polsku: ”Patrz, w jakich butkach tu wchodzą!”. Na odpowiedź, że innych się nie miało krytyk reaguje zaskoczeniem i zamknięciem jadaczki).
Przed nami kilka konkretniejszych podejść i z biegiem czasu coraz piękniejsze widoki. Na jednym z krótkich postojów plecak dowcipnie fika kozła na kamieniu i z plecaka tryska wodospadzik soku pomarańczowego. W pamięci pojawia się teczka z dwudziestoma kilkoma cennymi, pracochłonnymi ćwiczeniami z kartografii, wykonywanymi własnoręcznie przy asyście krzywików, cyrkli, kalkulatorów i nieograniczonej cierpliwości. Wszystkie, co do jednego, zalane jabłkowo-miętowym sokiem Tymbark. Ale tym razem mniej przeżywam powódź w plecaku. Zalany jest tylko prowiant (będzie mniej suchy). Wyjmuję portfel, telefon, baterie. I ruszamy w dalszą drogę. Tyle, że bez portfela, który wspaniałomyślnie zostawiłam na środku ścieżki na pastwę losu i turystów. Odkryłam to nieco później i natychmiast zaczęliśmy wracać na miejsce wypadku. Grupa młodych turystów współczującym głosem mówi, że owszem, widzieli portfel, otwarty na zdjęciach, na środku ścieżki – położony przez kogoś w taki sposób, aby był nie do przeoczenia. Informacja uspokaja mnie nieco, poza tym to Norwegia – tu się nie kradnie (choć z drugiej strony na szlaku co dziesiąty turysta to Polak). Kolejne „poza tym”: w portfelu i tak nie było złamanej korony norweskiej, dowód osobisty i ISIC można wyrobić ponownie, a kartę bankomatową zablokować. Niestety na miejscu okazuje się, że portfela już nie ma. Wracając pod górę, po krótkiej przerwie na oddech i uspokojenie, powtarzam sobie jak mantrę: „portfel będzie w informacji, portfel będzie w informacji, portfel będzie...”. Z biegiem czasu zapomniałam o zgubie, tym bardziej, że przez warstwę przyszarzałych chmur zaczęło przedzierać się słońce.
Przed nami kilka konkretniejszych podejść i z biegiem czasu coraz piękniejsze widoki. Na jednym z krótkich postojów plecak dowcipnie fika kozła na kamieniu i z plecaka tryska wodospadzik soku pomarańczowego. W pamięci pojawia się teczka z dwudziestoma kilkoma cennymi, pracochłonnymi ćwiczeniami z kartografii, wykonywanymi własnoręcznie przy asyście krzywików, cyrkli, kalkulatorów i nieograniczonej cierpliwości. Wszystkie, co do jednego, zalane jabłkowo-miętowym sokiem Tymbark. Ale tym razem mniej przeżywam powódź w plecaku. Zalany jest tylko prowiant (będzie mniej suchy). Wyjmuję portfel, telefon, baterie. I ruszamy w dalszą drogę. Tyle, że bez portfela, który wspaniałomyślnie zostawiłam na środku ścieżki na pastwę losu i turystów. Odkryłam to nieco później i natychmiast zaczęliśmy wracać na miejsce wypadku. Grupa młodych turystów współczującym głosem mówi, że owszem, widzieli portfel, otwarty na zdjęciach, na środku ścieżki – położony przez kogoś w taki sposób, aby był nie do przeoczenia. Informacja uspokaja mnie nieco, poza tym to Norwegia – tu się nie kradnie (choć z drugiej strony na szlaku co dziesiąty turysta to Polak). Kolejne „poza tym”: w portfelu i tak nie było złamanej korony norweskiej, dowód osobisty i ISIC można wyrobić ponownie, a kartę bankomatową zablokować. Niestety na miejscu okazuje się, że portfela już nie ma. Wracając pod górę, po krótkiej przerwie na oddech i uspokojenie, powtarzam sobie jak mantrę: „portfel będzie w informacji, portfel będzie w informacji, portfel będzie...”. Z biegiem czasu zapomniałam o zgubie, tym bardziej, że przez warstwę przyszarzałych chmur zaczęło przedzierać się słońce.
Skały, skały, skały. Norwegia jest przepiękna. Nagie, zaokrąglone, wygładzone sunącym przed tysiącami lat lodowcem grzbiety ciągną się po horyzont. Wspinamy się coraz wyżej, aż w końcu oczom naszym ukazuje się niepowtarzalny widok. Preikestolen. Zwane po angielsku „Pulpit Rock”. Niesamowita skała, której wierzchołek – niemalże z geometryczną precyzją wycięty przez naturę kwadrat o bokach 25 metrów – leży na wysokości 604 metrów nad poziomem morza. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby skała nie sąsiadowała z fiordem. Stoimy na skale, a tuż obok nas ponad sześciuset metrowa przepaść. Pionowa skała. Tutaj zapomina się nawet o lęku przestrzeni czy lęku wysokości. Ten widok hipnotyzuje i pociąga. Chce się podejść jak najbliżej krawędzi i zerknąć w dół. Nie każdemu turyście się to udaje. Najodważniejsi siadają na Preikestolen jak na gigantycznym krześle spuszczając nogi w przepaść. Inni kładą się na skale przywierając do niej każdym centymetrem ciała i wychylają czubki nosów.
A w dole prom transportujący kilka samochodów wygląda jak zabawka dziecięca. Fale za promem wyglądają jak miniaturowe fałdki na płachcie granatowego jedwabiu. Kilkunastometrowy wodospad niczym biała niteczka, ptaki szybują kilkaset metrów pod nami. Dziwne uczucie, dziwny dreszczyk mrowi w plecach, ale chce się patrzeć i patrzeć. Niektórym turystom kolosalna rysa świadcząca o powolnym pękaniu Preikestolen uniemożliwia pełne poddanie się pięknu tego miejsca. Tacy piknikują poza powierzchnią skały.
Po półtorej godzinie pobytu na szczycie nadal jesteśmy „nienapatrzeni”, ale czas wracać. Przed nami długa droga w dół, długa droga samochodem, przeprawy promowe. Zejście zajmuje nam nieco mniej czasu, jednak każdy krok jest bardzo ostrożny, na trasie nie trudno o wypadek. Po wszystkim wchodzę do informacji turystycznej, gdzie dowiaduję się niestety, że nikt nie przyniósł zagubionego portfela, ale jest jeszcze recepcja, w której mogę zapytać. Zostawiam swoje dane i namiary w razie, gdyby uczciwy turysta, który zabrał portfel pojawił się w tym miejscu później niż my. To samo w recepcji schroniska. Kiedy już mieliśmy odejść za moimi plecami pojawia się kobieta wyciągająca ze swojej torebki... mój portfel. Brak wiary we własne, ogromne wręcz szczęście (ilu było turystów w ciągu tych kilku godzin? ile czasu było na odniesienie portfela do recepcji? i czemu akurat nie do informacji? czemu w tej chwili?) i zdziwienie sprawiają, że muszę wyglądać mało inteligentnie jak zagaduję turystkę o portfel. Wygląda na równie zdziwioną. Dziękuję po stokroć. Głupi ma szczęście.
